چگونه به سخنرانی اصیل تبدیل شوید ؟

در جلسه فروش شرکت، نائب رئیس فروش، کارول با شور و حرارت خاصی به جایگاه مخصوص سخنران می­‌رود، طی چند لحظه مکث به حضار می‌­نگرد و سپس داستان شروع به کار خود را به‌عنوان یک نماینده فروش برای آن‌­ها شرح می‌دهد. او ماهرانه از حکایت خود به سراغ ارزیابی مثبتی از چشم‌­انداز فروش سال شرکت می‌­رود و سخنرانی­ خود را با اسلایدهای رنگی کامل می­‌کند که رشد قوی و محصولات هیجان‌­انگیز جدید شرکت را نشان می­‌دهند. او در حال توصیف محصولات برای تأکید بر کلماتش از شکل­‌های حرکتی استفاده می­‌کند.

او که پیش از سخنرانی اصلی به‌دقت در برابر جمع کوچکی از همکاران معتمدش تمرین کرده بود و همگی، پیام و انرژی او را دوست داشتند با اطمینان خاطر، آخرین بخش سخنرانی اصلی خود را ارائه می‌­دهد: به سمت لبه سن قدم برمی بردارد، فضا را وارسی می­‌کند و مخاطبانش را جهت تعهد به اهداف گسترده فروش به چالش می­‌کشد؛ اهدافی که بسیاری از آن­ها را در زمره برندگان سال قرار می­دهد.

تحقیقاتی که اخیراً روی روش‌­های مغز برای درک و پردازش ارتباطات انجام‌شده‌اند، درس­‌هایی به ما می‌­آموزند. اکنون همه ما درباره قدرت ارتباط غیرکلامی (که به آن «گفت‌­وگوی ثانویه» می‌­گوییم) می­‌دانیم و چیزهایی درباره آن شنیده‌­ایم. اگر پیام ­کلامی شما با زبان بدنتان همخوانی نداشته باشد، مخاطبان هر بار به پیام غیرکلامی شما واکنش نشان می­‌دهند. حرکات بدن بیشتر از کلمات، حرف برای گفتن دارند و این یعنی نمی‌توانید صرفاً بایستید و حقیقت را بگویید. شاید اغلب برایتان اتفاق افتاده که فردی پیش از سخنرانی به شما بگوید: «نمی­‌خواهم سخنرانی­ام برنامه‌­ریزی‌­شده به نظر برسد، پس به‌صورت بداهه صحبت می­‌کنم». ولی در جریان ارائه، زبان بدنش، اعتبار حرف او را کم­رنگ می‌­کند. چراکه در وضعیتی استرس‌­زا و بدون آمادگی قرار دارد و نامتعادل به نظر می­‌رسد. پیام کلمات او هر چه باشد، رفتارش نشان می­‌دهد که او در جریان ارائه، مشغول یادگیری است و قصد ندارد اعتماد رهبر را جلب کند.

درنتیجه، آمادگی برای سخنرانی مهم است. اما روش سنتی، یعنی تمرین با دقت زیاد مانند کارول، معمولاً کارساز نیست؛ چون اغلب چنین تمرینی مستلزم آموزش ویژه فرد درزمینهٔ عناصر غیرکلامی است ازجمله «ایجاد ارتباط چشمی»، «باز کردن دست­‌ها» و «نحوه ترک جایگاه سخنرانی» که می‌­توانند سخنران را مصنوعی جلوه دهند. شنوندگان با مشاهده این حرکات، متوجه مصنوعی بودن سخنرانی می‌­شوند.

چرا زبان بدنی که این­قدر حساب­‌شده است، غیرواقعی به نظر می­‌رسد؟ در اینجا، تحقیقات صورت گرفته روی مغز انسان به این سؤال پاسخ می‌­دهند.می‌دانیم که پس از جرقه احساس یا علاقه در مغز انسان و بیان آن، ارتباط غیرکلامی آغاز می‌شود. درواقع، تحقیقات حاکی از آن است که اشارات طبیعی و حساب‌نشده بدن انسان اغلب نشان­گر چیزهایی است که به آن فکر خواهد کرد و سپس به زبان خواهد آورد.

خلاصه کلام

تابه‌حال برایتان پیش‌آمده که به‌دقت سخنرانی خود را تمرین کرده و بر کلیه نکات مهم زبان بدن تسلط داشته باشید، اما حین ارائه سخنرانی، شور و حرارت کمی در شنوندگان خود حس کنید؟ چه اتفاقی افتاده است؟ احتمالاً رفتار شما مصنوعی به نظر رسیده است. علت این است که وقتی برخی نکات زبان بدن را تمرین می‌­کنیم، حین سخنرانی اصلی و به هنگام بیان واژه­‌های مربوطه از آن­ها به شکل نادرستی استفاده می­‌کنیم. شنوندگان حس می­‌کنند که یک جای کار می­‌لنگد؛ چون در یک گفت­‌وگوی طبیعی، زبان بدن قبل از بیان کلمات مربوطه عمل می­‌کند، نه پس‌ازآن. برای نمایش اصالت خود، زبان بدن را تمرین نکنید؛ در عوض چهار هدف زیر را برای جلسه سخنرانی خود تصور کنید:

• رفتار صاف و ساده در برابر شنوندگان
• برقراری ارتباط با شنوندگان
• داشتن علاقه و اشتیاق در مورد موضوع سخنرانی
• گوش دادن به شنوندگان

اگر به این روش تمرین کنید، واقعاً این احساسات را هنگام سخنرانی خود تجربه خواهید کرد. زبان بدنتان به‌موقع عمل می‌­کند و شنوندگان شما متوجه می­‌شوند که سخن شما کاملاً صمیمانه است.

ایده در عمل 

به توصیه مورگان، سخنرانی خود را با این چهار هدف تمرین کنید:

رفتار صاف و ساده در برابر شنوندگان

برای تمرین این مسئله تجسم کنید که اگر قرار باشد این گفت‌­وگو را برای کسی ارائه دهید که با او احساس راحتی می­‌کنید، چگونه حرف می‌­زنید؛ به همان صورت روی سخنرانی خود کار کنید. این شخص می­‌تواند همسر، دوست صمیمی یا فرزندتان باشد. توجه کنید که در این حالت، دقیقاً چه حسی خواهید داشت؛ این درست همان احساسی است که باید به هنگام سخنرانی داشته باشید. این حالت، زبان طبیعی بدن را به دنبال دارد؛ ازجمله لبخندها و حالت آزاد شانه­‌ها. این رفتارها به‌نوبه خود به ابراز صمیمانه افکار و احساسات منتهی می‌­شوند.

برقراری ارتباط با شنوندگان

همان­طور که سخنرانی خود را تمرین می­‌کنید به این بیندیشید که می­‌خواهید با شنوندگان خود ارتباط برقرار کنید. تصور کنید یکی از بچه‌های شما که شناخت خوبی از او دارید به حرف شما گوش نمی‌­دهد و سعی دارید هر طور که شده، توجه او را جلب و حفظ کنید. شما در چنین شرایطی برنامه‌­ریزی نمی­‌کنید و فقط کاری را انجام می­‌دهید که حس می­‌کنید طبیعی و متناسب است. برای مثال، تن صدایتان را بالا می‌­برید یا به مخاطب خود نزدیک‌­تر می­‌شوید. به هنگام سخنرانی واقعی، این رفتارها به‌صورت طبیعی و در زمان مناسب روی می­‌دهند.

داشتن علاقه و اشتیاق در مورد موضوع سخنرانی

حین تمرین از خود بپرسید که کدام بخش موضوع عمیقاً فکرتان را درگیر کرده است: مسئله چیست؟ انتظار دارید سخنرانی شما چه نتایجی به دنبال داشته باشد؟ به اینکه چه می­‌خواهید بگویید، فکر نکنید؛ به این فکر کنید که دلیل و احساس شما برای ارائه این سخنرانی چیست. بگذارید حس پنهان شما با هر حرفی که حین تمرین به زبان می­‌آورید، جاری شود. در این صورت، سخنرانی واقعی با اشتیاق شما ادغام‌شده و طبیعی‌­تر و جذاب­‌تر به نظر می‌­رسد.

گوش دادن به شنوندگان

برای تحقق این هدف فکر کنید که وقتی شما برای ارائه سخنرانی خود از سکو بالا می‌روید، شنوندگان چه حسی خواهند داشت؟ آیا نسبت به آینده هیجان­‌زده هستند؟ آیا نگران‌اند که خبرهای بد بشنوند؟ حین تمرین تصور کنید که آن­ها را از نزدیک می­‌بینید و به دنبال نشانه‌­هایی می­‌گردید که نمایان‌گر پاسخ آن­ها نسبت به شماست. هنگام ارائه سخنرانی برای تشخیص احساساتی که شنوندگان از طریق علائم غیرکلامی به شما انتقال می­‌دهند، آمادگی بیشتری دارید. همچنین توانایی پاسخ مناسب به آن­ها را خواهید داشت. برای مثال با افزایش سرعت حرف زدن، تغییر کلمات، طرح پرسش بداهه و حتی حذف یا تغییر بخش­‌هایی از سخنرانی خود می­‌توانید به آن­ها واکنش نشان دهید.

می­‌توان گفت کلمات، توضیحات بعدی حرکاتی هستند که درست قبل از بیان آن­ها انجام داده‌­ایم. امر ساده‌­ای نظیر در آغوش گرفتن شخصی را در نظر بگیرید: تمایل به در آغوش گرفتن یک نفر پیش از آن آغاز می‌­شود که فکر خوشحالی از دیدار او به‌طور کامل شکل بگیرد. یک گفت­‌وگوی معمولی را در نظر بگیرید: تأیید، انکار و اظهارنظر ابتدا از طریق حرکات بدن بیان می‌­شوند. ما با قاطعیت سر را به نشانه تأیید یا انکار تکان می­‌دهیم و چشمان خود را می­‌چرخانیم. تمام این حرکات، واکنش ما را سریع‌­تر و قدرتمندتر از کلمات بیان می­‌کنند.

اگر حتی یک‌هزارم ثانیه، حرکات بدن ما بر تفکر آگاهانه و تفکر بر کلماتی که بیان می‌­شوند، تقدم داشته باشد، دیدگاه ما را در مورد آمادگی برای سخنرانی تغییر می­‌دهد. اگر به روش سنتی عمل کنیم، یعنی تاک­تیک حرکات خاص را تمرین نماییم، ممکن است حین سخنرانی، آن­ها را هم­زمان با گفتن کلمات مربوطه یا حتی مقداری دیرتر به کار ببریم. شنوندگان از این توالی غیرعادی به شکل آگاهانه مطلع نیستند؛ ولی توانایی فطری آن­ها برای درک زبان بدن سبب می­‌شود که حس کنند یک جای کار اشتباه است و رفتار گوینده غیرواقعی است. 

تمرین (( واقعی و اصیل بودن ))